Córka wyzwanie dla matki?

Matka dwóch spokojnych, w miarę ułożonych chłopców to ja, tak mogłam mówić trzy lata temu. Wówczas to pojawiła się mała istotka, w ogóle nie podobna do swoich braci. Mała kruszyna, wojowniczka, histeryczka, pragnąca wszystkiego dla siebie, a szczególnie mnie ...

Synów mogłam zostawić z mężem, córki nie ... jako niemowlak była nie do uspokojenia, jako dwulatka kładła się pod drzwiami.

Chłopcy grzecznie spali w łóżeczkach, córka nie ... najchętniej na moich kolanach lub rękach.

Mogłam przytulać młodszego syna w obecności starszego i na odwrót, w obecności córki nie ... krzyczała wniebogłosy, a potem biła każdego, kto zbliżył się do mnie.

Kiedyś słyszałam, że córki są przekonane, że stanowi część swojej mamy. Tak, coś w tym jest!

Tak, w pierwszych miesiącach byłyśmy nierozłączne i nadal tak jest.

Czasami miałam, możne nadal mam wrażenie, że nie istnieje już odrębnie, tylko panuje nade mną jakaś istota wyższa, która zawładnęła moim życie i przejmuje nad nim kontrole. Czasami mam ochotę uciec...

ale ta sama osóbka kilka razy dziennie przytula się, całuje, mówi, że mnie kocha, rysuje rysunki -"Mama i ja". W okazywaniu uczuć, przewyższa swoich braci nieporównywalnie. Dwie skrajności w takim małym życiu.

Moja kruszyna wyrasta, ma trzylatka i chce malować paznokcie jak mama, nosić kolczyki i buty na szpilce.  Jest to niesamowite i  zachwycające dla matki, która przez 7 laty była matką chłopców. Żyła samolotami, kablami i budowaniem dróg z klocków. To bardzo miłe, ale również wyjątkowo odpowiedzialne, aby odpowiednio pokierować i nie zagubić się w wychowaniu małej kobietki. 

W przedszkolu jest dziewczynka rówieśniczka córki, nazwijmy ją Pola. Pola ma pomadkę, nosi  sukienki,  torebeczki. 

Są dni gdy słyszę:

- Chcę mieć takie kolorowe paznokcie. Pomalujesz mi mamo?

- Nie, kochanie nie ma potrzeby. Jutro idziesz do przedszkola, nie malujemy paznokci do przedszkola.

- Pola ma.

- Takie małe dziewczynki mają ładne paznokcie, nie trzeba ich malować.

- Pola też jest mała, a ma pomalowane.

Historia powtarza się z kolczykami. 

- Kiedy będę duża? Bo wtedy założysz mi kolczyki.

Mała modnisia paradowałby tylko w sukieneczkach lub spódniczkach, wszystko najlepiej błyszczące, kolorowe. Cekiny, brokaty, tiule to jest na topie. Torebki, okulary, bransoletki, spineczki, gumeczki.  Nie odziedziczyła po mnie miłości do spodni, szarości i granatów. Jestem zaskoczona skąd taki wyraźmy pierwiastek kobiecości. W tym zachwycie dorównuje mi mój mąż i twierdzi, że córka puści nas z torbami jak dorośnie i będzie się tak stroić. 

Uwielbiam z nią zakupy, rzadkie, bo uważam, ze sklepy to nie najlepsze miejsca dla dziecka, ale widzę jakiś błysk w jej oczach, ożywienie. Trzylatka ogląda, komentuje, "To jest ładne, dla ciebie mamusi".

A zatem, co mogę zrobić kochać ją bezwarunkowo, tak jak synów, ale oprócz tego zapraszać ją do swego kobiecego świata. Paznokcie, jak na razie pomalowałam 2 razy, w tym raz lakierem bezbarwnym i raz na kolor niebieski. Co do kolczyków to szukam rady, czytam i się zastanawiam. Hamuje się przed zakupem kolejnej tiulowej TuTu. Tłumaczę, że do piaskownicy sukienka nie jest najlepszym rozwiązaniem. Pragnę wspierać ją w okrywaniu kobiecości, ale przede wszystkim muszę pokazywać jej wartościowe wzorce bycia kobieta oraz matką.

Mówi się, że gdy ma się syna, wystarczy pilnować jego. Jeśli natomiast posiada się córkę, trzeba mieć na oku całe miasto. Wszystko to przede mną, już boję się o tym myśleć. Jak to będzie za kilkanaście lat? Jak ułożą się nasze stosunki matki i nastoletniej córki? Matki i matki? Może kiedyś dopisze dalszą część dzisiejszej historii. 

Bardzo się cieszę, że tu jesteś! Mam nadzieję, że wpis Ci się spodobał. 

Zapraszam do komentowania tu lub na FB. Pozdrawiam!

Mama do sześcianu :)